نکنم شکایتی من،زجفای دشمنانم

نکنم شکایتی من،زجفای دشمنانم
منِ دل شکسته نالم،زخطای دوستانم

به درونِ سینه آتش،سرِخشم آشنایان
شده شعله وربجانم،که بسوزد
استخوانم

دلِ خودبه هرکه دادم،به تمسخرم
گرفته
به کنایه هامداوم،زندآتشی بجانم

زجفایِ بیوفایان،بنگربه اشک چون
خون
که بسانِ ابر هردم،بچکدزدیدگانم

نه اُمیدآرزویی،به چه این دلم کنم
خوش
که دگر نمانده بهرم،نه دلم نه دلستانم

به جنون رسیده ام من،رهِ چاره ای
ندارم
به کجاتوان گریزم،مَنُ جسمِ ناتوانم

دلِ من زَدردپُرشد،به کجاست یک
طبیبی
که علاجِ دل نماید،دلِ صافِ مهربانم

سخنی ز شکوه کو گو،تو (خزان) ز
آشنایان
که زَآهِ آتشینت،چوبسوزداین زبانم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

چه آسان شکستی توپیمانِ مارا

چه آسان شکستی توپیمانِ مارا
گرفتی تو نا دیده آن عهد ها را

چه دانستم آخر تو هم بیوفایی
نهی زیر پایت تو روزی وفا را

توگفتی که هستی به عهدت وفا
دار
چه شد پیشه کردی تو آخر جفارا

نمودی هزاران خطاهایِ بیجا
چسان چشم پوشی نمایم خطارا

جفایی مکن گر وفایی نداری
چرا می رسانی به جانم بلا را

برو نزد هرکس که خواهی هوسباز
چو نادیده بگرفتی آخر حیا را

نبین چون بسوزم ز دردی که دارم
نخواهم رسانی تو بر من دوا را

رساندی(خزان)را تو بر بینوایی
درآغوش گیرد ز جورت فنا را

علی اصغر تقی پور تمیجانی

پانهادی رویِ عهدت بارقیبم میروی

پانهادی رویِ عهدت بارقیبم میروی
می نَهی تنهاتوماراای حبیبم میروی

گفته بودی تاابدهستی کنارم نازنین
دیدی آخر بیوفادادی فریبم میروی

مست می گشتم زدیدارت نگارروز
شب
ازتماشایت نمایی بی نصیبم میروی

آشنایی راندارم جزتودرغربت کسی
پُرجفا،دیدی دراینجامن غریبم میروی

کرده ام عادت ببینم رویِ زیبایت
مدام
بیوفادیدی ز عشقت بی شکیبم
میروی

گشته ام بیمارِآن چشمانِ زیبایت
عزیز
ای نگارامی نمایی بی طبیبم میروی

درگلستانم توبودی روزشبهانغمه
خوان
کوصفایی دربهارای عندلیبم میروی

لطف بنمابر(خزان)ای نازنین پیشم
بمان
می کشانی چون مسیحابرصلیبم
میروی

علی اصغر تقی پور تمیجانی

ای دلبرِ من کردی کجا خانه بنا

ای دلبرِ من کردی کجا خانه بنا
دل را بسَپُردی تو چرا بر رقبا

گومن چکنم بی تو الا دلبرِ من
ما را بنمودی تو رها روی جفا

من برتووفاکرده ام ای ماه شبم
آخر بشَکستی دِلِ ما را به خطا

جزمهر چه دیدی توزمن یاربگو
رفتی ننمودی تو چرا رحم بما

هرقصّه شنیدم زتومن بوده دروغ
آن عشق توهم بودهمگی ریب ریا

پیمان بگسستی ز جفایت صنما
آن عهدِ فریبنده مرا کرده فنا

هستم سرِپیمانِ خودم تابه ابد
ای مه ننمودی تو بما هیچ وفا

بس جورنمودی توبمن درهمه عمر
انداختی آخر تو (خزان) را به بلا

علی اصغر تقی پور تمیجانی

چه شبهایی به یادت تاسحربیداربودم من

چه شبهایی به یادت تاسحربیداربودم من
ولی افسوس در نزدت چه بی مقدار بودم من

توبستی عهدپیمان لیک نَنمودی وفا داری
زعشقت نازنیناروز شب بیمار بودم من

مراباغصّه هایم عاقبت کردی رها رفتی
تورفتی هرشبی تاصبح بی دلداربودم من

چرابشکسته ای پیمان خودراناگهان ای مه
ز هجرانت نگارا باتنی تبدار بودم من

توهرشب می روی درخواب نازی بیخبر هستی
چه غم درسینه پنهان گشته بی غمخواربودم من

نبودچون من دراین دنیاگلی کزروی بد بختی
که درعمرم همی بیرون ز هرگلزاربودم من

ز عشقت دلبرآخرشدم رسوا دراین عالم
ز شیدایی نگارا شهره در بازار بودم من

چرامحروم بنمودی(خزان)را بی وفا آخر
فقط مشتاق دریک لحظه ای دیدار بودم من

علی اصغر تقی پور تمیجانی

عاشقی سرگشته ام من در فنا افتاده ام

عاشقی سرگشته ام من در فنا
افتاده ام
همچنان یک قطره اشکی زیر پا
افتاده ام

چشم زیبایش مرا بایک نگه شیدا
نمود
عشوه هایش شد سبب کزدل سوا
افتاده ام

مهربانیها نمودم با دلی بشکسته ای
ازنگون بختی کنون از چشمها
افتاده ام

محرمی کو تا بگویم راز دل را نزد او
عاقبت کزدستِ دلبردر بلا افتاده ام

میدهد رنجم ز جورش بیوفا در
عاشقی
بهر عشقش عاقبت بنگر کجا
افتاده ام

موج سرگردانم ازبیدادیک نامهربان
صید طوفانم من از ساحل جدا
افتاده ام

عاشقم من عاشقان وامانده ام در
عاشقی
درد مندم گوشه ای من بی دوا
افتاده ام

میکُشدعشقش ترا آخر(خزان) در
عاشقی
چنگ یک نامهربانی بیوفاافتاده ام

علی اصغر تقی پور تمیجانی

ترکم مکن ای یار غریبانه بمیرم

ترکم مکن ای یار غریبانه بمیرم
تاازغمِ هجران دَرِ میخانه بمیرم

مارا تودرآغوش بگیرازسَرِ مهرت
آغوش توسرمست به مستانه بمیرم

دلداده ترینم به جهان بهرتو دلبر
مجنون صفت ازعشق تو ویرانه بمیرم

رندانه ربودی به نگاهی دلِ مارا
تا پیش توای مه منِ دیوانه بمیرم

زنجیر کنم پایِ دلم را همه عمرم
تا بر سَرِ پیمانِ تو جانانه بمیرم

برعشقِ تودیوانه ترینم همه عالم
خواهم که در آغوشِ تو دردانه بمیرم

چون شمع بسوزان تومرا ای مه زیبا
تابر سرآن شعله چوپروانه بمیرم

دلدادگی آموز(خزان)راتوبه لطفت
آغوشِ تو ای دلبرِ فرزانه بمیرم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

دردام صد بلایا.عشقت کشیده مارا

دردام صد بلایا.عشقت کشیده مارا
ای ماه من ز لطفت،بامن بکن مدارا

کردی مرا اسیری ، دردام خود گرفتار
صیّاد من کجایی،بشنو تو ناله هاار

ازعشقت ای نگارا،مردم ز دردجانکاه
گویید بر طبیبی ، بر من دهد دوارا

درقلب مان نشستی،کردی مرافراموش
کی می روی ز یادم ،ای بی وفا نگارا

گر میروی زپیشم، آهسته گام بردار
بنشسته دل براهت،بنگر تو زیر پارا

بنمانظربه حالم،هستی طبیب دردم
از روی مهر دلبر ، بخشا بما شفا را

درعمرمن توجانا،غیرازجفاچه کردی
گویاتوای حبیبم ،گم کرده ای وفارا

بنگر(خزان)به عمرش،نالدهمی زدردی
ای مهربان طبیبا ، درمان نما بلارا
علی اصغر تقی پور تمیجانی