مژده ای گل که دگر فصلِ بهارِ من و توست

مژده ای گل که دگر فصلِ بهارِ من و توست
چهره بنما که چمن آینه دارِ من و توست

باورم نیست پس از رنج و غمِ فصلِ فراق
موسمِ وصلت و هنگامِ قرارِ من و توست

عاقبت جُرعه کشانِ درِ میخانۀ عشق
مُژده دادند که پایانِ خمارِ من و توست

از شرابِ شعفِ ساغرِ جمشیدنشان
خوش بنوشان و بنوش آنچه نثارِ من و توست

آتشِ مهر بیفکن به کفِ مجمرِ جان
شورِ آتشکده از برقِ شرارِ من و توست

چشمِ حیرت زدۀ خلوتیانِ ملکوت
همچنان بر شررِ خاکِ تبارِ من و توست

دل قوی دار که در دایرۀ چرخِ کبود
سِیرِ خورشید و قَمر روی مدارِ من و توست

ای عروسِ سحَری حجله بیارا که کنون
فرصتِ بوسه و آغوش و کنارِ من و توست

داوِ دلدادگی و شِشدَرِ سرگشتگی است
آنچه بر تختۀ بازیِ قمارِ من و توست

جُنگِ ارزنگیِ ما درخورِ نقشی ابدیست
زانکه مانیِ ازل چهره نگارِ من و توست

حالیا نغمۀ مستانه برآور به فلک
پنجۀ زهره چُو بر چَنگ و دوتارِ من و توست

تا غنیمت شمری صحبتِ نسرین و سمن
در هوایی که چمن لحظه شمارِ من و توست

دل بر افسانۀ این پیرِ فریبنده مبند
دیده بگشا که جهان فصلِ گذارِ من و توست

همه شب به یاد چشمت به نمازِ عشق بودم

همه شب به یاد چشمت به نمازِ عشق بودم
که رواقِ ابروانت شده قبلۀ سجودم

به هوس بهانه کردی عطشِ نیازِ من را
چو به چشمۀ لبانت نگران نشسته بودم

چه خوش است گر فدای سر و قامتِ تو گردم
که تو شمعِ مجلس آرایی و من مثالِ دودم

نفسی بیا و بنگر که به جُلجُتای عشقت
به چه همّتی سرم را به سرِ صلیب سودم

چو به شهرِ عشقبازان ز پی حریف گشتم
به عیار مِی پرستی همه را بیازمودم

ز سرای بندگی ات به کجا دگر گریزم
که نشانِ خواجگی ات شده نقشِ تار و پودم

تو به تختِ بخت خفتی و ز من خبر نداری
که چه سان هزار شب را به گلیمِ غم غنودم

به چه جوهری نوشتی صفحاتِ بختِ من را
که بجز جفا نخواندم به جریدۀ وجودم

نخِ باورِ مرا چون ز حریرِ شک تنیدی
به کلافِ وهم گم شد سرِ رشتۀ شهودم

چه شود اگر مرا هم به ضیافتی بخوانی
که حدیثِ محفلت را ز هزار کس شنودم

نفسم ز نفحۀ غم همه بوی دود دارد
چو به مجمرِ جفایت بگداختی چو عودم

به امید آنکه شاید شنوی نوای جان را
غم جانگدازِ دل را به نیِ غزل سرودم

ز لباسِ پارسایی بِفِرست خلعتی نو
که غبارِ معصیّت را ز ردای دل زدودم

نه عجب گر از دهانم همه درّ و گوهر افتد
چو خزینۀ دلم را به تو از کَرَم گشودم

شکرین ترانه ام را به عسل سرشتم امّا
نشود چو انگبینی که ز کندویَت ربودم

محمود فریدون فر