قانعم! بیشتر از این چه بخواهم از تو؟

قانعم! بیشتر از این چه بخواهم از تو؟
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست

چون آینه پیش تو نشستم که ببینی

چون آینه پیش تو نشستم که ببینی
در من اثر سخت ترین زلزله ها را

محمدعلی بهمنی

شبانه های مرا می شود سحر باشی؟

شبانه های مرا می شود سحر باشی؟

و میشود که از این نیز خوبتر باشی ؟

تداوم من و دریا و آسمان با تو
همیشگی ست اگر هم تو رهگذر باشی

نیازمند توام مثل زخم لب بسته
خوشاتر آنکه تو گهگاه نیشتر باشی

غروب و سوختن ابر و من تماشایی ست
ولی مباد تو این گونه شعله ور باشی

ببین چه دل خوشی ساده ای: همینم بس
که یاد من به هر اندازه مختصر باشی

چقدر دفترکم رنگ و روح می گیرد
تو در حواشی این متن هم اگر باشی

دوباره جذبه به پرواز میدهد شعرم
کبوتران مرا گر تو بال و پر باشی

نگاه می کنی و من ز شوق می میرم
همیشه بهر من ای چشم خوش خبر باشی

من عاشق خطری با توام خوشا آن روز
که بی دریغ تو هم عاشق خطر باشی

از نگاه روی تو، دل سیر می‌گردد مگر؟

از نگاه روی تو، دل سیر می‌گردد مگر؟
آخر آدم با تو باشد، پیر می‌گردد مگر؟

| محمد علی بهمنی |

خوب ترین حادثه می دانَمَت ...

​

 ​

خوب ترین حادثه می دانَمَت ...
خوب ترین حادثه می دانی ام !

​

رسیده که باشی

رسیده که باشی

طعم‌ات اشتهای خاک را باز می‌کند

نارس هم ـ فرقی نمی‌کند

تنها بی‌اشتها جویده می‌شوی


محمد علی بهمنی

قهوه‌ات را بنوش و باور کن

‌قهوه‌ات را بنوش و باور کن
من به فنجانِ تو نمی‌گنجم

گفتم: «بِدَوم تا تو همه فاصله ها را»

گفتم: «بِدَوم تا تو همه فاصله ها را»

تا زودتر از واقعه گویم گِله ها را

چون آینه پیشِ تو نشستم که ببینی
در من اثرِ سخت ترین زلزله ها را

پُر نقش تر از فرشِ دلم بافته ای نیست
از بس که گره زد به گره حوصله ها را

ما تلخیِ نه گفتن مان را که چشیدیم
وقت است بنوشیم از این پس بله ها را

بگذار ببینیم بر این جغد نشسته
یک بارِ دگر پر زدن چلچله ها را

یک بار هم ای عشقِ من از عقل میندیش
بگذار که دل حل بکند مسئله ها را