بال پروازی رها..

بالِ پروازی رها، تا آسمان اَم آرزوست
ردِّ پایی، زان امیدِ بی نشان اَم آرزوست
عاقلی خاموش و در پنهانِ پستویِ غم اَم
شهرهِ شهرِ شعور و گلسِتان اَم آرِزوست
گر زبانم بسته اَند و مانده در پشتِ زمان
شرحِ این بیدادِ طولا در بیان اَم آرِزوست
ریشه اَم، خشکیده از فرسودهِ اندیشه ها
ذرّه ای از موجِ تغییرِ وَزان اَم آرِزوست
بو گرفته عشقِ پنهانم چه پنهانم زِ خویش
بوسه هایی گرم از کنجِ لبان اَم آرِزوست
برکه ای خاموشم و چشم انتظارِ رَوزنی
تا اِسارت بگسلم، رودِ روان اَم آرِزوست
طرّهِ زلفم همه، پیر و سپید از غصّه شد
پنجه ای، محتاجِ پیچِ گیسوان اَم آرِزوست
عشقم اندر دل زِ ترسِ مُحتسب پنهان شده
آنچه پنهان گشته از دیده همان اَم آرِزوست
حرفهایم در گلو گیر و نه جایِ گفتن است
نطقِ بی باکی بدونِ استخوان اَم آرِزوست
چهره باز و زَهره باز و با دلی غرقِ نیاز
یک نفس آواز با، خلقِ جهان اَم آرِزوست
در پسِ اندیشه ای کهنه، کلامی خسته اَم
مرشدِ مهتر نمی خواهم فغان اَم آرِزوست
من زمینِ کشت و زرعِ زاد و زایا، نیستم
عالم و انسانم وُ اندیشه دان اَم آرِزوست
کس نمی فهمد زبانم، با که باید گفت درد
همدلی، همراهِ این دردِ گران اَم آرِزوست
پیر و فرسوده شدم از قیدِ بی پایان و پوچ
جرعه ای آزادی و آرامِ جان اَم آرِزوست
هر کسی یارِ دلُ سروِ چَمانش در بَر است
من ولی راهِ رهایی زین دکان اَم آرِزوست
آرِزویم ساده است امّا، از آن هم ساده تر
راستی از ما وراءِ یک زبان اَم آرِزوست
گر تنی دارم که تن پوشِ تو است امّا بدان
عشقبازی نه زِ تن، از دیدگان اَم آرِزوست
باز می گویم رهایی در جهان اَم آرِزوست
ردِّ پایی، زان امیدِ بی نشان اَم آرِزوست

امیر ابراهیم مقصودی فرد

از هیجانِ رقصِ باد و باران

از هیجانِ رقصِ باد و باران
آنجا که زنجیر موّاجِ قطره ها
از زمین به آسمان
مثلِ آبشارِ گیسویِ تو بود
سراغِ تو را گرفتم

از نهان خانه ی چشمانِ منتظر
و شبانگاهِ دلتنگِ سحر
آنجا که زمین و آسمان
در شفقی سرخ پیوند می خورند
سراغِ تو را گرفتم

از خرامشِ آرامِ جویَک ها،
به سویِ تپشِ جویبار ها
و از وصلتِ جویبار به آبشار
آنجا که آزادی معنی می شود
سراغِ تو را گرفتم

از پاکیِ دل هایِ ساده
آن زیارتگاه هایِ بی غش و افاده
آنجا که خاستگاه عشق است و ایمان
و می رویاند راست قامتان آزاده
سراغِ تو را گرفتم

سراغِ تو را از جنگلِ سبز،
دشت هایِ خشکِ بی نبض
کوچه هایِ بلندِ تنهایی
کوه هایِ اسطورهِ شکیبایی
خروشِ رودهای هراسان
سوزِ عشق هایِ بی پایان
از همه جا و همه کس گرفتم

امّا تو،
غایب ترینِ غریب ها
عزیز ترینِ عزّت ها
حیاتی ترینِ آب ها
زیبا ترینِ خواب ها
همچنان نیستی
و من، همچنان سراغِ تو را می گیرم

امیر ابراهیم مقصودی فرد

برو ای خاطراتِ غم که صدها آرزو دارم

برو ای خاطراتِ غم که صدها آرزو دارم
سخن ها در دلم مانده هزاران گفتگو دارم
دلم تنگِ بهاران است و دستی در میانِ یار
رقیبم, زهرِ غم ها و از آن زخمِ عَدو دارم
تو بیداری و با جانم سرِ خوابِ خزان داری
نمی دانی, شرابِ نو جوانی در سَبو دارم؟
چه می دانی اگر پیرم دلم یادِ جوانی هاست
از آن عشقِ فنا رفته, تَلی رازِ نگو دارم؟
هوایِ ماندنم در سر هنوز از یادِ او تازست
سری سرشارِ بی باکی برایِ جستجو دارم؟
اگر اینک سرِ پایم امیدم جاری و زنده ست
بسا از شوقِ میثاقی ست من با رویِ او دارم
تمامِ عمرِ خود رفتم اثر از آنچه باید, نیست
مگر آهی که اینک مثل بُغضی در گلو دارم
پیامت سرد امّا من, دلم گرم و بهارانی ست
هر آنچه عاشقی باید به ظاهر نه, به تُو دارم
برو ای خاطراتِ غم, مرا گرمایِ ایمان است
زِ اشکِ چشمِ رؤیاها هوایِ شست و شو دارم

امیر ابراهیم مقصودی فرد

بیایم بهرِ من در می گشایی

بیایم بهرِ من در می گشایی
به آن خلوتگهِ خاصِ خدایی؟
مرا رَه می دهی به کُنجِ خانه
به آن آغوشِ گرم و آشیانه؟
اجازت می دهی بوسه نشانم
به رویِ گونه ی آن مهربانم؟
سرم را میگذاری بر تنِ خویش
و یا بر رویِ قدسِ دامنِ خویش؟
چو شیرین میشوی و دلبرِ من
و من فرهاد و تو، تاجِ سرِ من؟
دلم را میکنی چون لانه ی خود
و انگشتم بسانِ شانه ی خود؟
برایم شعری از دل می سُرایی
زِ تنهایی و از دردِ جدایی؟
اگر این سان شوی حتماً می آیم
درِ قلبم به عشقت می گشایم

امیر ابراهیم مقصودی فرد