بال پروازی رها..

بالِ پروازی رها، تا آسمان اَم آرزوست
ردِّ پایی، زان امیدِ بی نشان اَم آرزوست
عاقلی خاموش و در پنهانِ پستویِ غم اَم
شهرهِ شهرِ شعور و گلسِتان اَم آرِزوست
گر زبانم بسته اَند و مانده در پشتِ زمان
شرحِ این بیدادِ طولا در بیان اَم آرِزوست
ریشه اَم، خشکیده از فرسودهِ اندیشه ها
ذرّه ای از موجِ تغییرِ وَزان اَم آرِزوست
بو گرفته عشقِ پنهانم چه پنهانم زِ خویش
بوسه هایی گرم از کنجِ لبان اَم آرِزوست
برکه ای خاموشم و چشم انتظارِ رَوزنی
تا اِسارت بگسلم، رودِ روان اَم آرِزوست
طرّهِ زلفم همه، پیر و سپید از غصّه شد
پنجه ای، محتاجِ پیچِ گیسوان اَم آرِزوست
عشقم اندر دل زِ ترسِ مُحتسب پنهان شده
آنچه پنهان گشته از دیده همان اَم آرِزوست
حرفهایم در گلو گیر و نه جایِ گفتن است
نطقِ بی باکی بدونِ استخوان اَم آرِزوست
چهره باز و زَهره باز و با دلی غرقِ نیاز
یک نفس آواز با، خلقِ جهان اَم آرِزوست
در پسِ اندیشه ای کهنه، کلامی خسته اَم
مرشدِ مهتر نمی خواهم فغان اَم آرِزوست
من زمینِ کشت و زرعِ زاد و زایا، نیستم
عالم و انسانم وُ اندیشه دان اَم آرِزوست
کس نمی فهمد زبانم، با که باید گفت درد
همدلی، همراهِ این دردِ گران اَم آرِزوست
پیر و فرسوده شدم از قیدِ بی پایان و پوچ
جرعه ای آزادی و آرامِ جان اَم آرِزوست
هر کسی یارِ دلُ سروِ چَمانش در بَر است
من ولی راهِ رهایی زین دکان اَم آرِزوست
آرِزویم ساده است امّا، از آن هم ساده تر
راستی از ما وراءِ یک زبان اَم آرِزوست
گر تنی دارم که تن پوشِ تو است امّا بدان
عشقبازی نه زِ تن، از دیدگان اَم آرِزوست
باز می گویم رهایی در جهان اَم آرِزوست
ردِّ پایی، زان امیدِ بی نشان اَم آرِزوست

امیر ابراهیم مقصودی فرد