در شاخه ی خشکیده ی یک کهنه سپیدار

در شاخه ی خشکیده ی  یک کهنه سپیدار
بر پیله ی پروانه‌  نشست مرغِ مگسخوار

با کرمک‌ِ دلخسته  چنین گفت به سُخره
کزحسرتِ پروانه شدن ، دست تو بردار

هر شبپره و پشّه و زنبور به دشت است
در چنگ من و زاغ و  زغن‌ هست گرفتار

پروانه شدن رفتن ِ در پنجه ی مرگ است
بیهوده مَپو‌ ، پیله‌ مَدَر ، خویش نیازار

                           

در حسرت‌ِ پروانه شدن ، تشنه ی پرواز
آهسته سخن گفت چنین کرمِ گرفتار :

تا لحظه ی مُردن  سرِ آسودگی‌ام‌ نیست
از پیله ی  ما مرغِ زبون   دست تو‌ بردار

ما کِرم ، ولی ضامنِ زیبایی دشتیم
با عزم نشستیم و به‌مقصود وفادار

بیهوده  غم ِ پیله به پروانه ندادند
این لذتِ پرواز  بِه از حسرت‌ِ بسیار

امین عبدالهی