بگذار نسیمی وَزَد از طره ات ای یار

بگذار نسیمی وَزَد از طره ات ای یار
تا دل به تو بندیم اُویسِ قَرَنی وار

ما را که خود از عشق به توحید کشاندی
هم لیلی و مجنونی و هم مخزن الاسرار

رخسار تو ام حک شده بر دانه تسبیح
ای نام خداییِ تو شایسته تکرار
فیروزه و یاقوت و عقیق و حجرالبرق
در سوزن حکاکی و در تیشه حجار

من مات من العشق فقد مات شهیدا
من کشته عشق تو ام و زنده ام انگار

امین عبدالهی

در شاخه ی خشکیده ی یک کهنه سپیدار

در شاخه ی خشکیده ی  یک کهنه سپیدار
بر پیله ی پروانه‌  نشست مرغِ مگسخوار

با کرمک‌ِ دلخسته  چنین گفت به سُخره
کزحسرتِ پروانه شدن ، دست تو بردار

هر شبپره و پشّه و زنبور به دشت است
در چنگ من و زاغ و  زغن‌ هست گرفتار

پروانه شدن رفتن ِ در پنجه ی مرگ است
بیهوده مَپو‌ ، پیله‌ مَدَر ، خویش نیازار

                           

در حسرت‌ِ پروانه شدن ، تشنه ی پرواز
آهسته سخن گفت چنین کرمِ گرفتار :

تا لحظه ی مُردن  سرِ آسودگی‌ام‌ نیست
از پیله ی  ما مرغِ زبون   دست تو‌ بردار

ما کِرم ، ولی ضامنِ زیبایی دشتیم
با عزم نشستیم و به‌مقصود وفادار

بیهوده  غم ِ پیله به پروانه ندادند
این لذتِ پرواز  بِه از حسرت‌ِ بسیار

امین عبدالهی