آنجا که آدمِ روزگار

آنجا که آدمِ روزگار
اسیرِ یک نگاه‌ است
هابیل را وعده‌ی آتش می‌دهند.
و آنگاه که حوّای زمانه‌
دربندِ یک تارِ موست
قابیل را مژده‌ی حوری می‌دهند.
و من دیگر
نه از هابیلم نه از قابیلم.
نه از آدم نه از حوایم.
بهشتت را نمی‌خواهم امروز
زانکه جهنمت زیرِ پای من است فردا.

عبدالمجید حیاتی