به نام خداوند عشق.

به نام خداوند عشق.

از خرمن درد و رنج باید گذشت

تا به مأمن عشق رسید

ریشه‌ها را باید سیراب کرد

ریشه‌های تشنه‌ی آب.

من و تو در فضایی سِیر می‌کنیم

که خورشید عشق، تابان است

و غبار غربت غم به خاموشی

آنجا دست کسی

به گیسوان تو نمی‌رسد

و تنها دست من است

که بر جان تو می‌لغزد

آنجا مأمن شوق و بهار گل است

درد و غم را خبری نیست و

زندگی چنانکه چشمه‌های زلال.

نه چهره‌های خشن

نه سنگریزه‌های دشت

و نه هیچ حلقه‌ی تاریک دیگری.

....

ما در پرتو عشق

آشیان محکمی برای خود خواهیم ساخت

آنجا که معبد امید است و از

کرانه‌های ناشناس اثری نیست

آنجا که

نسیم عطر گل‌های اطلسی

به مشام می‌رسد

و عشق به وسعت سحر

دامن میگستراند

و غزال صبح جز تو

سخن نمی‌گوید.

ولی اله فتحی