شکرِ بی پایان ز فضلت بیکران

شکرِ بی پایان ز فضلت بیکران
مونسم کردی کتابی بس گران
آن کتابی را که نامیدی مجید
لوحِ والا کردی محفوظش حمید
بیکران ها را عیان کردی در آن
بی نهایت فضل نهادی فضلِ آن
عبدِ ناچیزی چو حافظ را کَران
مرحمت فرمودی انسِ جاودان
آنچه با دل مینویسم فضلِ توست
قطره ای از درکِ اقیانوسِ توست
لطف وافر کن به پایان اش رسم
جز تو نیست پایانی والا دادرِسم
پایانی هرگز نباشد درکِ آن
اقیانوسِ بی کران کی درک مان
کشف اسرارش نمود شاهِ جهان
جز تو اگه نیست کسی پنهانِ آن
گر محمد با علی و اهلِ جان
آگهی یافتند به اذنت درکِ آن
فضلِ عظمای تو بود سلطان جان
لطفی فرما قطره باشم در کَران

حافظ کریمی