امشب ای غم با من از دنیا مگو

امشب ای غم با من از دنیا مگو

بــا من از دنیــای وانفسا مگـو

خسته ام از نفس ِ این تکرار ها

خسته از نقــش ِ درو دیوارها

سالـها دردیست همراه ِ دلـم

زخمه ای بر زخم ِ جانکاه ِ دلم

شعله شعله آه ِ سوزان را ببین

در حریم ِ سینه طوفان را ببین

ناله ای جانسوز آوای ِ من است

یک نیستان ناله در نای من است

با که باید گفت از درد ِ درون

شعله ی روییده تا مرز ِ جنون

داغ ِ هجر ِ کربلا دارد دلم

آتشی بی انتها دارد دلم

سالها درانتظارم یا حسین

بیقرار  ِ بیقرارم یا حسین

آهوی چشمم به راهت مانده است

در تب و تاب ِ نگاهت مانده است

ای امام  ِ عشق یاری کن مرا

قطره ام چون رود جاری کن مرا

آفتاب محض،خورشیدم تویی

قبله گاه ِ عشق،امیدم تویی

چار فصل ِ زندگی را با تواَم

دل به دریا داده مولا با تواَم

خوب میدانم تو فصل ِ دیگری

از تمام  ِ قصلهــا زیباتــری

عشق در فصل ِ تو زیبا میشود

فصل ِ پنجم با تو معنا میشود

فصل ِ پنجم سبز از خون ِ تو شد

هر چه لیلا بود مجنون ِ تو شد

خون ِ تو با عاشقی همراه شد

در نگــاه ِ عشق ثــارالـله شد

ای زلال ِ حسن ،جاری تا ابد

جلوه گـاه ِ پایــداری تا ابــــد

با تو هفتادو دو تن گل کرده اند

روی ِ نیزه بی بدن گل کرده اند

مثل ِ شمعی در کنارت سوختند

عالمی را درس ِ عشق آموختند

دل بریده از همه  تنها شدند

آشنـا با غربـت ِ دریــا شدند

عشق را آئینه کاری کرده اند

فصل ِ پنجم را بهاری کرده اند

باز امشب مثــل ِ بـاران ِ بهار

یا چو اشک ِ لحظه های انتظار

تا سحـر غــزق ِ تمنـا میشوم

با دلِ دیوانــه تنهــا میشوم

کاشکی اشک ِ غریبـم گــل کند

نالـه ی اَمَّـن یُجیـبَم گـل کند
محمد صادق بخشی