این که به ره عشق من نیز دار به دوشم

این که به ره عشق من نیز دار به دوشم
یا که چون آینه در خویش خموشم

چون موج پریشانم و چون باد مشوش
یا که چون هیبت کوه است خروشم

اینکه در هر غزلم حرف پراکنده زنم
یا که در آن شعر نواَم مغشوشم

زانروست که در وادی جنون می گردم
و همان جامه ی عریانی خود می پوشم

ای عجب در ره عشق چه سرگردانم
ای دریغا که یاری نشنیده ست سروشم

مصطفی ملکی