نُقطه یِ آغاز جهان خالِ لبِ یارِ من است

نُقطه یِ آغاز جهان خالِ لبِ یارِ من است
تیزی اَبروی کجَش سوزنِ پرگارِ من است

عاشق آن خالِ لب و عاشق اَبروی کجَم
این همه دیوانگی اَم خِصلَتِ رفتار من است

شب نتوانم بِنَهم سَر به درستی به زمین
فکر و خیالش همه شب موجبِ آزار من است

گر بِشَوَم مَحو من و کاغذ و دست و قَلَمم
نیست غَمَم چونکه خدا خالق اشعار من است

طالعِ من گَه سیَه و گَه به سفیدی رُخَش
من به فدایِ نگهِ آنکه نگهدارِ من است

نامه نویسم به دَرَش تا که بگویدبه همه
اینهمه قربان صدقه نامه ی تیمار من است

میلادقربانی

گرچه آواره ترین مرغک،بی بال و پرم..

گر چه آواره ترین مرغک ِ بی بال و پرم
بر لب ِ بام ِ فلک شاهدِ خوف و خطرم
بغضِ صد پنجره در پنجره دارد دل ِ من
لب فرو بسته خموش منتظر ِ بام و درم
کوچه ها مشتعل از موج بلا خیز ِسکوت
خانه ها بسته که دستی نشود همسفرم
قاصدک مژده ی وصلی بده از باغ و بهار
من همان قمری لب بسته ی خونین جگرم
روز و شبهای مرا اشک ِ ندیدن پوشید
می کشد تیغ جهالت که به بندد گذرم
گر چه کرمان ِکریمان ,دلم شعله ور است
نرود لطف ِ خدایی , نفسی از نظرم
شاخه ی ترد ِ شکفتن بدعا بسته امید
چون طلا می شکفد عطر دعای سحرم

طلعت خیاط پیشه