تکه یخی که عاشقِ ابرِ عذاب می‌شود

تکه یخی که عاشقِ ابرِ عذاب می‌شود

سرِ قرارِ عاشقی همیشه آب می‌شود

به چشم فرش زیر پا، سقف که مبتلا شود

روز وصالشان کسی خانه خراب می‌شود

کنار قله‌های غم نخوان برای سنگ‌ها

کوه که بغض می‌کند سنگ مذاب می‌شود

باغ پر از گلی که شب به آسمان نظر کند

صبح به دیگ می‌رود، غنچه گلاب می‌شود

چه کرده‌ای تو با دلم که از تو پیش دیگران

گلایه هم که می‌کنم شعر حساب می‌شود ...

- -        کاظم بهمنی