سر گیسوی تو در مشت گره‌خورده‌ی باد

سر گیسوی تو در مشت گره‌خورده‌ی باد
خبر از خانه‌ی ویران ‌شده در مه می‌داد

من همان نامه‌ی نفرین‌شده بودم که مرا
بارها خط زد و تا کرد ولی نفرستاد

داس بر ساقه‌ی گندم زدی و بی خبری
آه یک مزرعه در پشت سرت راه افتاد

هر چه فریاد زدم، کوه جوابم می‌کرد
غار در کوه چه باشد؟ دهنی بی فریاد

داشتم خواب شفایی ابدی می‌دیدم
که تو از راه رسیدی مرض مادرزاد

بغض من گریه شد و راه تماشا را بست
از تو جز منظره‌ای تار ندارم در یاد