بادیدن

با دیدن ،
تکاپوی معصوم هر جاندار،
برای گریز ،
با دیدن وحشت هر غاز وحشی ،
که کپ کرده لای بوته های سکوت ،
و با دیدن هر پرنده ی تیر خورده ،
که از ترس می تپد قلب اش به تندی ،
بفهم انسان شکارچی آزادی ،
بفهم طعم شیرین زیستن را ،
و تفنگ ات را زمین بگذار ...
مهدی بابایی

چشم های سبز تو در زمستان های برفی،

چشم های سبز تو در زمستان های برفی،
همیشه یاد آور چمنزارهای سبز بهارند،
چشم سبز و گونه ی سپید و لب سرخ تو،
پرچم جمهوری اهورایی غم زده گان جهان ست،
مژه هایت، نرده های استبدادی ست،
بر گرداگرد زیبایی نگاهت،
عشق، سوار بر قایقی چوبی،
سرگردان ست در دریاچه ی چشم هایت،
تو پلک می زنی،
و انگار شاپرکی بال بال می زند در باغ،
و من همین که پلک می گذارم بر هم،
مدام می تراود از ذهنم رؤیای دل انگیز آزادی .

مهدی بابایی

در هر تابستان،

در هر تابستان،
با تابش آفتاب تموز،
پوست خربزه های رسیده،
شکاف بر می دارد در جالیز،
شبیه ترک انار لب های شیرین تو،
در پاییز .
مهدی بابایی

در کویر، برکه و رود و جویباری نبود،

در کویر،
برکه و رود و جویباری نبود،
ناگزیر،
تصویر ماه آزادی،
گاه در چاه چشم های تو می افتاد،
و گاه،
در حجم یک دانه انگور بر خاک افتاده .

مهدی بابایی

در جنگل شعر,

در جنگل شعر,
پروانه ی فکر
بال زنان دور می شود
از لحظه ی کمین روباه,
و شکار کبوتر آزادی.

مهدی بابایی