و خدایی ، که فقط ، وعده ی فردا را داد

و خدایی ، که فقط ، وعده ی فردا را داد
و ندید
سیلِ قلبهایِ باکره ای
که در انتظاری موهوم
تن ، به یائسگی دادند
و حتی نشنید
صدای خرد شدن استخوانهایشان
زیرِ نیشِ انبوه این کَژدُم ها
با ذهن هایی عقیم
که رَحمشان را در رَحِمِ ایمانشان
کورتاژ کرده اند
و خدا را بِسانِ خودشان می‌بینند
مسلم سلطانیان