عصرِسردِ پائیز است

عصرِسردِ پائیز است
    دسته های چن تائی
                 زاغهای تنهائی
                         میروند تا لانه

برگ سبزِ صحرا را
                     باد زرد زد شانه
فصل کاهش نور است
         تا سحر بسی دور است

موجِ درد سرریز است
             کاروانِ دلها را
                 تیغِ فاصله تیز است

رهگذر نمی پرسد
    چشمها چرا کور است
         چشمه ها چرا شور است

یادمان نمی آید
     غنچه ها چرا خشکید
                     شانه ها چرا لرزید

یارمان نمی گوید
   فصلِ تابشِ خورشید
             بانگِ حضرتِ امید
                    کی دوباره می آید

یادمان نمی آید
     سایه گلی باید
          بر سر زمان آید
               تا غبار دلها را
                        با ترانه ای کاهد
محمدمحسن خادمپور

ای به دستانت درفش آشتی

ای به دستانت درفش آشتی

در کویرم بذر مستی کاشتی

قصه ای بودی به نام زندگی

هرچه زیبا بود یکجا داشتی

تا دمی ناساز بر سازت زدم

از میان ناکوک ها برداشتی

طبلِ آرامش به اقلیمم زدی

مهربانی روی هم انباشتی

شمعِ لرزانم به خاموشی رسید

پرچمی از روشنی افراشتی

واژه هایت دفتر جانم گرفت

ذره ذره همدلم پنداشتی

آنقَدَر در من دمیدی عاقبت

ریشه در دشتِ خیالم کاشتی
محمدمحسن خادم پور