دل پَر می کشید

دل پَر می کشید
به هوای عقل
در کوچه های عشق ...‌

و من به نگاهی بستم
بال های دل ...

حال من با دلم
و عقل , بیدل ..‌.

بگذار !
ازین کوچه خیال بگذرم
همسوی قصه برگ و باد
خفته ام
ناله ام
در همه عالم‌
چه کنم ...!؟

یاعلی ...!
محبوبه برونی

جاده ِ زیبای خیالم

جاده ِ زیبای خیالم به بهانه ِ عشق تو آغاز می شود و به هوای گرم ِ آغوش ِ تو ختم .
در این جاده هیچ نشانی نیست هیچ نشانی برای رسیدن به دستهایت نیست...
تابلوهای رهنما مثل ِ مترسک سر ِ جالیز بی سواد میشوند .
می ترسم در این جاده ِ سرد ُ زمستانی در این جاده ِ درد ِ زمینی گُم شوم و هیچ راهی برای آمدنت نبینم..‌
و زیباترین تابلوی
به عشق من خوش آمدی را فقط از دور ببینم ...
مثل ِ پرواز ِ کبوتر ِ سفیدی بر فراز آسمان که تنها آوازش شنیده می شود اما آزادی و شادیش را نداشته باشم ...!!!
محبوبه برونی

در آغوش ِ سپید ِ دم

در آغوش ِ سپید ِ دم
دور از یک عالمه رنگ
غرق خیال ِ ماه ِ تو
غرق ِ حجم نگاه ِ تو
می نشینم هر دم به تماشایت
به تماشای پرو بالت
می گویی بمن راز ِ نهانت ...!؟

من
لبخندی تلخ
گره خورده به چشم های کور
قدمی کوچیده بی عصا
در قاب ِ تنگ ِ جاده ها
در قاب ِ بی رحم ِ صدات
میرسم به فصل ِ بهار ...!؟

نگاهم
دریچه ِ دل
دریچه ای در عمق ِ وجودست
یا
بزم عاشقانه ای ست
پُر شده از بیقراری هام
که نزدیک ِ قلب ِ توست
همه جا
همه سو
می بویم گُلی به یاد ِ تو
می گویی بمن راز ِ نگاهت ...!؟
می سپاری دلت را به دلم ‌..!؟

محبوبه برونی

تو همان فرشته ِ بی بال و پری در من

تو همان فرشته ِ بی بال و پری در من
چو هر شب بی خبری می روی از تن

آن یار ِ بیچاره که دارم زندان در ضمیرم
مرا با خود می برد به رویاهای شیرینم...

زمین از خاک تهی و ابر در آرزوی باد
گُل با درخت تندی و کوه رازی سر داد‌..

تا می چرخد سرم رو به خورشید
سایه ها همگی می افتند پشت سرم...

از عمق جان دانم , غرل عشق می خوانی
از نگاه نهان خوانم , چه دردها می کشی

دفتر شعرهای من , در وصف خوبی های توست
آرامش ِ جان من , شعرهای بی مثال توست...

عشق ِ در من تنیده , با تاریکی همدست گشتی
از چشم ِ من دور مانده , مرا محبوب کردی ...!!

محبوبه برونی

منو رنگ ِ خاک نگاه تو را میخواهد

منو رنگ ِ خاک
 نگاه تو را میخواهد

منو  خاک ِ پاک
 عشق  ِ تو  را میخواهد

منو و مُهر ِ سُجود
خیال ِ تو  روزگارم

مپرس از حالم که
تنها  ترا میخواهد...!!!

محبوبه برونی

بنوش ای باغ

بنوش ای باغ
از ذوق ِ آسمان
خاطره ای آبی
به یاد ِ ناگفته ها...

بنوش که چشم هایم
هنوز دلتنگ ِ خواب است
دلتنگ ِ فردایم ...
بنوش که صبح دم
بیدار شوم
با بوسه ات
در خواب های کهنه ام

بنوش از خان ِ آسمان
تا بستر ِ سبز ِ زمان
پهن شود
پای نفس های درد
تکیه دهد
فصل ِ غم...

بنوش از چوب ِ حراج
چوب ِ حراج ِ خدای مهربان
که مدتی بلند شده
بر بازار خلقت اش
در انتظار...

و من با سیب ِ ممنوعه
مظلومانه
مات شده
چون منصور در حیرتم
با سنگ ِ دوست ...

اگر هستی ؛ یار
قول داده ای مرا
یا بِکش کنار
آن هم به نگار
یا بزن به دار ...!!

محبوبه برونی

ترا شبی دیر باور

ترا شبی دیر باور
از اعماق دل ِ نی زارهای عشق
خواستم

و با نسیم تلخ ِ جان
زیر باران...
دور از ماه شهر ِ نور
به تنهایی برایت ماندم

دنیایت
بی نهایت خالی از خاطره شد
ستاره ها آه می کشند
در آنسوی ماه
و من ِ دیر باور
از شب
بی خبر سرازیر شدم

ترا
به رویای پگاه ِ دلم
به دریای آبی چشمم
عاشقانه نقش زدم

عشق تو
پنهان بارید
به خلوت ِ احساسم
بر بستر سکوت ِ تلخم

تا پرگار ِ دلتنگی
روز و شب بهانه ای شود
برای نوازش گل های
باغچه ِ سردت

و من
مثل ِ کبوتری گیج
بر بام ِ خانه ات عاشقانه
پرواز می کنم
هم خانه بی پناهم ...!!
محبوبه برونی

پاییز وداع برگ‌ از شاخه مادریست

پاییز
وداع برگ‌ از شاخه مادریست
شاخه
از داغ فراغ سیر گریست
صدای
خُرد شدن برگش
زیر ِ پای عابران را شنید
اشک ِ شاخه
آرام آرام
بر برگ ِ افتاده
بر خاک ِ مرده
عاشقانه
می چکید
شاخه با غصه میگفت ؛
مُردنت بر هیچکس
پوشیده نیست
این وداع
این وداع
جنگ ِ نابرابر بود عزیز...

محبوبه برونی