عجب لطف خوشی دارد هوای ناز چشمانت

عجب لطف خوشی دارد هوای ناز چشمانت
اگر یکدم گذارم سر ، برآن گل های دامانت
همه راز هنرها را به ناز قامتت دیدم
من و صد واژه ی هندی ، تو با سبک خراسانت
عسل ریزان ِ لبهایت ، تنت مرداد تابستان
مجال بوسه می بخشی ، به لبهای زرافشانت؟
یکایک بر شمارم با غزل حسن وفای تو
اجازت ده شبی تنها شوم با شعر مهمانت

عبدالرحمن حواشی

نامت آمد بر زبان بیت غزل سامان گرفت

نامت آمد بر زبان بیت غزل سامان گرفت
عشق زیبای تو بر این دفتر دل جان گرفت
نا امید از قطره ای باران به شهر زاهدان
تا نیت کردم بیایم پیش تو باران گرفت

عبدالرحمن حواشی