دلتنگت شدم

دلتنگت شدم
جدایی ، قلبم را نشئه می کند
مور مور می کند
آن چنان که اشتیاق تو
روحم را نشئه می کند
خیلی هم با هم نبوده ایم
اما تازه در می یابم
حس بودنت
مدت هاست درون مرا گرم کرده
نبودنت
به یاد که می آورم
کاردیگر گذشته از تیر کشیدن دل
آرزو می کنم
آغازیدن صبح ها را ، با نوازش کردنت در خلا
مدام
عصرها همه کار را کناری نهادن
و روبرو سخن گفتن با تو
معاشقه هایمان
قدم زدن هایمان
اشتیاق خواستنی ات
قهر کودکانه ات
چه سرسخت بودی با دیگران
وقتی مرا مدافعه می کردی
و چه نرم بودی
وقتی با جفتی چشم باریک
خود را به نوازش های دستانم می سپردی
با این که رفتنت را هیچ نخواسته بودم
ناگزیریت را دیدن
و این را به تو نگفته
گفتن دیگر برو
هر چه زودتر فراموشم کنی ، زودتر سعادتمند خواهی شد
چه دشوار است
ندیدنت
و شاید در مواجهه مان
سال ها بعد
از تو نگاهی غریبانه خواستن
اقناع قلبم
که عشق تازه را قدغن کرده ام برایش

« شاعر : جان یوجل »

عشق دوست داشتنِ بی‌‌دلیل است

عشق دوست داشتنِ بی‌‌دلیل است
بی‌هیچ دلیلی وابستگی به کسی‌ست
از درون آب شدن است
به‌وقت نگریستن به چشمان‌اش
با تمام وجود لرزیدن است
به وقت گرفتن دستان‌اش
حتا در آغوش نکشیدن از روی شرم است
از آن رو که دوست داشتن
در اصل همان شرم است

اساسا دوست داشتن چیست ؟
به‌خاطرش مردن است ؟
به‌همراه‌اش زندگی کردن است ؟
یک عمر دوست داشتن است ؟
یا این‌که جدایی‌ست به‌وقت ضرورت ؟
چیست که آدمی را به دیگری پیوند می‌دهد ؟
زیبایی‌ست ؟
پاسخ این پرسش‌ها را کسی نمی‌داند
بعضی زیبارویان را دوست می‌دارند
و بعضی افراد خاص‌ را

جان یوجل

عشق بی دلیل دوست داشتن است

عشق بی دلیل دوست داشتن است
بی سبب به کسی دل بستن است
آب شدن است
به وقت نگریستن به چشمانش از درون لرزیدن است