من به همه جای عالم فانی باریده ام

من به همه جای عالم فانی باریده ام
در تمام سال های باریدنم
هیچ گاه چیزی به این زیبایی ندیده ام
باریدن های من رحمت مردمان بود
اما نور ازلی و مهر ابدی او درخشان تر بود
استحیا کردم ز باریدن خویش
در قبال امواج خوبی هایش
تبسم ملیح او
متانت آرام او
زمین زیر قدم هایش مسکون مانده بود
تلالو قطرات آب روی گونه هایش
در کنار زیبایی خنده هایش
نور خدا را در وجودش آشکار میساخت
اما چگونه در آن سرمای جانکاه و باران تند
بدون سرپناهی سرپناه میشود برای نیمه جانش
ز خود گذشت و چادر سیاهش را بر سر فرزند کشید
با آرامشی ستودنی کیان توحیدی را به دوش میکشید
ایثار را به مادر میدهند
و آغوش گرم را از او میخواهند

الهام ناظمی