رخساره ماهِ چهارده وُ طره

رخساره
ماهِ چهارده وُ طره
ظلمتِ شب
آه!! چشمِ شیدایم
از این حریرِ زرتاب
شعر شب می خوانَد وُ سینه ام
ضرباهنگِ نفسهائیست که
بی تابِ همِ نفسی
قلبِ نیمه ام را
به صدفِ سینه اش می بخشد!!
دیگر مجنون وار.....
لبهایم
آتشِ لعلش می خورَد وُ دستانم
از قعرِ قفسِ تنهائی
طنابِ زلفش را می قاپد!!

علیزمان خانمحمدی