غروب،

غروب،
که خورشید روی میز از دهان افتاده بود،
کسی صدایم زد و دستش،
سرنوشتم را نشانه رفته بود،
و دیدم فصل ها جای چهار تیری هستند،
که به روزگارم زده است،
از خواب پریدم و انگار واقعا،
نمی‌توانیم خون پاییز را از برگ ها،
پاک کنیم...

نگین_رساء