چه کنم؟

چه کنم؟
دل به که بندم؟
به کجا روی کنم؟
باز گو ای به کنار دگری خفته‌ی من

وقتـی که سیــم حکــم کـند، زر خــدا شـود

وقتـی که سیــم حکــم کـند، زر خــدا شـود
وقتــــی دروغ داور هـــــر مــــاجــــــرا شـــود

وقتـــی هـوا، هـوای تنفس، هــوای زیست،
سرپوش مـرگ، بــر ســر صــدها صــدا شود

وقتـــی در انتــظار یکـــی پـــاره اســتـخـوان
هـنگـــامـــه‌ای زجــنبـش دُم هـا بپـــا شـود

وقتی به بوی سفره‌ی همسایه، مغز و عقل
بــی اختـیـار معــــده شــود، اشـــتها شــود

وقتــی کـه سوسـمار صـفـت پیـش ِ آفتــاب
یک رنگ، رنگ ها شود و رنگ ها شود. . .

وقتـی کــه دامـن شرف و نطفه گیـــرِ شرم
رجّــالــه خــیـــز گــــردد و پـتـیـاره زا شــود،

بـگـذار در بــزرگـی‌ ِ ایــــن منـجـلاب یـــأس
دنـیــــای مـــن بـه کـوچـکــی‌ انـــزوا شـود!

در ما نمانده زان همه شادی نشانه‌ایی

چـہ گویمت ؟ کـہ تو خود با خبر ز حال منے

چـہ گویمت ؟ کـہ تو خود با خبر ز حال منے
چو جان، ‌نهان شدہ در جسم پر ملال منے

چنین کـہ مے گذرے تلخ بر من، از سر قهر
گمان برم کـہ غم انگیز ماہ وسال منے

خموش و گوشـہ نشینم، مگر نگاہ توام
لطیف و دور گریزی، مگر خیال منے

ز چند و چون شب دوریت چـہ مے پرسم
سیاہ چشمے و خود پاسخ سوال منے

چو آرزو بـہ دلم خفتـہ اے همیشـہ و حیف
کـہ آرزوے فریبندہ ے محال منے

هواے سرکشے اے طبع من، ‌مکن، کـہ دگر
اسیر عشقے و مرغ شکستـہ بال منے ...

" سیمین بهبهانے "

می خواهمت، که خواستنی تر ز هر کسی

می خواهمت، که خواستنی تر ز هر کسی
کو واژه ای که ساده تر از این بیان کنم؟

“سیمین بهبهانى”

رها کردیم خالق را ، گرفتاران ادیانیم !

رها کردیم خالق را ، گرفتاران ادیانیم !
تعصب چیست در مذهب ؟!
مگر نه این که انسانیم !
اگر روح خدا در ماست...
خدا گر مفرد و تنهاست ...
ستیزه پس برای چیست ؟!
برای خود پرستی هاست ..
من از عقرب نمی ترسم ولی از نیش می ترسم
از آن گرگی که می پوشد لباس میش می ترسم
هراسم جنگ بین شعله و کبریت و هیزم نیست
من از سوزاندن اندیشه در آتیش می ترسم...

سیمین بهبهانی

قصه اینجاست که

قصه اینجاست که
شب بود و هوا ریخت بهم
مـن چـنـان درد کـشـیـدم
کـه خــدا ریخت بهم...

سیمین بهبهانی

کمی به سحر مانده

همیشه همین طور است

کمی به سحر مانده

که دلهره می ریزد

درین دل وامانده

"سیمین بهبهانی"