69

پشه ای در استکان آمد فرود  

تا بنوشد آنچه وا پس مانده بود 
 

کودکی -از شیطنت- بازی کنان  

بست با دستش دهان استکان! 
 

پشه دیگر طعمه اش را لب نزد  

جست تا از دام کودک وا رهد 
 

خشک لب، میگشت    ، حیران، راه جو

زیر و بالا ، بسته هر سو راه او  

روزنی میجست در دیوار و در  

تا به آزادی رسد بار دگر  

هر چه بر جست تکاپو می فزود  

راه بیرون رفتن از چاهش نبود 
 

آنقدر کوبید بر دیوار سر 
 

تا فرو افتاد خونین بال و پر  

جان گرامی بود و آن نعمت لذیذ  

لیک آزادی گرامی تر ، عزیز 

"فریدون مشیری"