به دیدارم چو می آیی نشانم کوهِ تنهایی ست

به دیدارم چو می آیی نشانم کوهِ تنهایی ست
همان جایی که در آنجا نه امروز و نه فردایی ست

زمان یخ بسته در آنجا زمین و آسمان دل سرد
نه خورشیدی نه مهتابی همانجا اوجِ سرمایی ست

بسانِ سنگِ دلتنگی که می گیرد دلش گاهی
همانجا مردِ تنهایی به کارِ عمر فرسایی ست

سکوتی سرد می بارد هماره بر سرِ آنجا
همانجایی که بیرون از تمامِ اهلِ دنیایی ست

ستاره می زند چشمک شبانگاهان به رمز و راز
به قلبِ مرد می تابد گهی سویی که شیدایی ست

به دیدارم چو می آیی شبانگاهان بیا ای دوست
نشانم را که می دانی نشانم کوهِ تنهایی ست

آرش آزرم