آن ساعتی که ستون های مسجد سپید

آن ساعتی که ستون های مسجد سپید
در زیر ضربت ظلام خم شدند
پروانه های شاد بیرق هفت آسمان
از نیش زخم عزادار غم شدند.

در سطوت کتابت تقدیر جان گرفت
شهباز خاکی صحرای لامکان
اوج عروج سبقت خورشید شیر گیر
تاریک شد دو چشم سپید سحرگهان

محراب سجده ملائک هفت آسمان
طاقش شکست و طاقتش ویرانه شد
وقتی که صولت ساقی شکسته شد
آوارگی جهان سهم ساغر و پیمانه شد

آن صبح غم گرفته که خورشید می دمید
از مغرب عدالت تنها و بی رقیب
یک شوم نوحه بود که فریاد می شد
مست از شکست مسیحای بی صلیب

بر آن جبین که سحر آفتاب می شکفت
یاقوت خون شفق رخنه می نمود
نقش ستم به مرمر خورشید می زدند
دستان تیره این وحشت کبود

در رنگ غربت یتیمان تیره روز
شور صدای یاری تو آشیانه داشت
حبل الیقین صحبت تردید این سپاه
بر شک و ترس دوست، ضجه می نگاشت

میزان راه نشان خداوند دادگر
بر برج قله تقدیر می شکست
ابریشم نجات این دره های صعب
از هرم آتش انکار می گسست
در دیگ کینه های جهان سوز شعله ور
والا ترین ولی، به زمین یاوری نداشت .
آبی ترین بهار هوای خزان می گرفت
وقتی کسی به عشق باوری نداشت.

افتاد از نفس خطبه های بی بدیل
وقتی سکوت، مهر مرگ داشت
در باد سرد گل سرخ می فسرد
روزی که خار، تیغ و برگ داشت.

آن روز که دست شوم ابرهه تبارها
قد قامت نماز کعبه را شکست
رخت سیاه در تن کعبه دوختند.
چون تا ابد به عزای پسر نشست.

در جایگاه  داوری از تو مدد گرفت
داوود که حامل  فصل الخطاب بود.
در لوح سرمدی قلم از تو می نوشت
بر قلب آن رسول که صاحب کتاب بود.

در زمین سزای تو نامی نیافت
نام تو را ز نام خودش انتخاب کرد
سبحان ربی الاعلایِ در سجود
یعنی علی تر از علی تورا انتصاب کرد

دوزخ از شراره خشمت لهیب شد.
فردوس از لطافت طبعت، لطیف شد
از سوز قلب تو عشق جان گرفت
در حسرت فراق تو زار و نحیف شد.

در حسرت ستایش تو واژه های من
نارس ترین سخن از بدوِ خلقت اند
در رقص قافیه ها ، بیت های من
از شوق وصف تو در حال سبقت اند.

تهمتن در شهر شغادان کوردل
قصه تلخ قهرمان شهر  سایه هاست.
گرفتار نیش زخم شغالان بی صفت
کابوس ترین رنج شیر بیشه هاست.

بر خاک بی حاصل این دل غمین
اعجاز ساقه دستت بهار ساخت
بر سرخرگ این کویر پرسراب
باران تو، شاخه های انار ساخت.

سید قاسم موسوی