بس که جفا ز خار و گل، دیده دل رمیده ام

بس که جفا ز خار و گل، دیده دل رمیده ام

همچو نسیم از این چمن، پای برون کشیده ام

شمع طرب زبخت ما، آتش خانه سوز شد

گشت بلای جان ما، عشق به جان خریده ام

حاصل دور زندگی، صحبت آشنا بود

تا تو زمن بریده ای، من زجهان بریده ام

تا به کنار بودیَم ، بود به جا قرار دل

رفتی و رفت راحت از خاطر آرمیده ام

تا تو مراد من دهی، کشته مرا فراق تو

تا تو به داد من رسی، من به خدا رسیده ام

چون به بهار سر کند لاله زخاک من برون

ای گل تازه یاد کن از دل داغدیده ام

یا ز ره وفا بیا، یا ز دل رهی برو

سوخت در انتظار تو، جان به لب رسیده ام

رهی معیری

خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم

خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم
تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی
من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی

در سینه سوزانم مستوری و مهجوری
در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی ...

رهی معیری

مستان خرابات ز خود بی خبرند

مستان خرابات ز خود بی خبرند
جمعنـد و ز بـوی گــل پراکـــنده تـرند
ای زاهــد خـــودپرســت با ما منشین
مستـــان دگــــرند و خـــودپرستان دگرند
رهی معیری

تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیست

تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیست

غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست

اسیر گریهٔ بی‌اختیار خویشتنم

فغان که در کف من اختیار باید و نیست

#رهی_معیری

در جستجویِ اهلِ دلی عمرِ ما گذشت...

در جستجویِ اهلِ دلی

عمرِ ما گذشت...

جان در هوایِ گوهرِ نایاب

داده ایم...!

رهی معیری