و آغاز سفر یادم نیست

و آغاز سفر یادم نیست

و می اندیشم

کدامین دست مرا

چنین آغشتۀ عشق

در ایستگاهی پیاده کرده است

که ریل هایش

از زاویه خارج شده اند

و من

به آخر دنیا رسیده ام

بی آنکه سفر کرده باشم.

چمدان دلتنگی ام را

زیر سر خستگی هایم می گذارم

و بر نیمکتی دراز می کشم

که آسمانش

پر از سوت قطار است هنوز

پلک هایم ترمز می کنند

و در خوابی می افتم

که تمام ایستگاه را

برای پیاده شدنت

با آغوش انتظار

آذین بسته است.

و تو در قطار افکار من

در راهی

بوی گل گرفته چشمانم

می شنوی ؟!

پرویز صادقی

شب ها

شب ها

بی هیچ رسولی می آیند

و بی هیچ رسالتی می روند

می گذارم

در فرداها بمانی

جایی که به آن تعلق داری..


پرویزصادقی

دلم برایت تنگ ست

دلم برایت تنگ ست

آنقدر که جرأت نمی کنم

اشک هایم را پاک کنم

می گذارم یادت

بر گونه هایم

زندگی کند

پرویزصادقی

نور عشق تو

نور عشق تو

به من آموخته است

چگونه دوست بدارم

سایه هائی که مرا

از دنیا پنهان می کنند

و از میان فاصله ها

به تو می رسانند

آنجا که تنهائی می میرد

و می گذاریم رؤیاها

در گوشه ای از زندگی

بخوابند

پرویزصادقی

چشم هایت فصل چیدن ست

چشم هایت

فصل چیدن ست 

چیدن رؤیاهائی 

که در دلم کاشته ام 


پرویز صادقی

بی تو دلم

بی تو دلم

پرانتزی خالی ست !
----------------------
پرویز صادقی

میان من و تو فاصله یک باران ست

میان من و تو

فاصله یک باران ست

و خیالت که مرا

از پنجره می گیرد

و می برد

قدم زنان تا عشق.

می رسم به تو

با تن پوشی از آغوش

و دست هایی

پر از طراوت اوّلین سلام

گل سرخی

که گلبرگ گلبرگ

در صدای عطرها

هجا می کند تو را.

میان من و تو

فاصله یک باران ست.

"پرویز صادقی"

187

دلم
آلبوم چشم های توست
مرا
با دست کوچک باران
ورق بزن
خواب هایم را پریشان نکنی !

پرویز صادقی