بـــــر روی گنج و گــــوهـــر رویا نشسته ایم

بـــــر روی گنج و گــــوهـــر رویا نشسته ایم
عمریست ما بــه حسرتِ بــیجــا نشسته ایم

افسار عقل چــــونکـــــه ربـــودنــد ناکسان
حالا بــــــــــه انتظار دعـــاهـــا نشسته ایم

بی بی که رفت بس که فغان داشت ای دریغ
اکنون کنـــــار سفــــــــرهٔ بــابـا نشسته ایم

ما خـود گناه کـــــرده و تدبیــر نیست هیچ
حالا بـــــه بام دولتِ حـــــاشا نشسته ایـم

دلخوش بــه نخل سبز زمین گیـــر حاجتیم
افسوس در چمن بــــه تمــاشا نشسته ایم

سفره یکی ست حیف سفارش کـم است کم
چون کدخـــــدا کنـــار رعــایــا نشسته ایم

دُر در صدف اسیر شده دل بــه سینه حبس
خونین جگر چو لالــه بــه صحرا نشسته ایم

آنقـــــدر جهل در سرِ مـا لانــه کـرده است
بی جهــد با امیـــــدِ خــــدایـا نشسته ایم

مهرداد خردمند