تو که دل می بری

تو که دل می بری
کاش در بطنش هم
نهالِ عشقی می کاشتی
کاش بس سخاوتمند بود روزگار
که از نو آغاز می کرد این زندگی را
اما از نقطهٔ تلاقی نگاه من وُ تو
کاش خورشید
آب می کرد این یخ قطور گذشته را
تا باز پدیدار می شد ایام شباب
آنگاه دستان تشنه ام را
می آوردم به طواف گنبد گردنت
و در سایه سار گیسویت
هر دم که از لایِ طره ها
طلوع می کرد ماه عارضت
صبح می شد شبم
علیزمان خانمحمدی