به دنبالت پریشانم به چشمانت گرفتارم

به دنبالت پریشانم به چشمانت گرفتارم
بیا هر لحظه سمت من تو را من دوستت دارم

کدامین بار دستانت مرا روییدنم آموخت
که از احساس تو گل شد تمام آنچه میکارم

تو را من در تکاپوهام پیدا میکنم روزی
پشیمانی ندارم من از این وسواس افکارم

غم دل را بجز یک مرد شاعر کس نمی‌داند
کجا خواند مرا عشقت بدون عشق بیمارم

بجز این زن که زیباییش عالم را نوردیده
کسی در قلب من نیست از تمام شهر بیزارم

مدارا کن کمی با من که شاید لحظه آخر
پشیمانی شود مانع ببخشایی سر دارم

اگر وابستگی کم شد و یا دلخستگی آمد
بمیرم آن زمانی را ، که از تو دست بردارم

نگاهت را نگیر از من ، مرا از خود نرنجان چون
شبیه ابر پاییزی ، برایت اشک می بارم

منی که عاشقت هستم پر از احساس زیبایم
به دنبالت پریشانم به چشمانت گرفتارم

مهرداد آرا