تـــــو همانی کــــه اسیــرانِ رخت بسیارند

تـــــو همانی کــــه اسیــرانِ رخت بسیارند
نام زیبای تـــــو را در دلِ خــــود می کـارند

در جهانی کــــه شده قحطیِ انگیـــزه عشق
عاشقانت همه صف بسته پیِ دیــــدارنـــد

دوستت دارم و دانی تــو عــزیزم کافیست_
همــدمم باشی و افـــــراد دگـــــر اغیــارند

سوسن و سنبل و نسرین و شقایـــق همگی
پیش رعناییِ انـــــدام تـــــو بی مقـــدارند

بافـــــه مـــــوی سیاهت وه! تمـــاشا دارد
از حسودان نگهش دار پـــــــــر از آزارنــــد

[نه من از دست نگارین تـو مجروحم و بس
که به شمشیر غمت کشته چو من بسیارند]

از رقیبان چه کشیدم کــه بــــه دستت آرم
ناکسانی کـــه بــــه راهم گـــره ها بگذارند

مهرداد خردمند