یک من ِ تنها میان ِ جان و یک من در قفس

یک من ِ تنها میان ِ جان و یک من در قفس
شعر می بافد غم ِ من بهتر از هفتاد کس

با من ِ بی من بگو ، از من چه میخواهد دگر ؟
از من و من های ِمن ، در من چه می ماند مگر؟

من که با من های من ، دست ِ رفاقت داده بود
سال ها من را به دوری از من عادت داده بود

نیم ِ من با شاعری همزاد و نیم ِ دیگرم
می شود همخواب ترس آن من ِ بی یاورم

گر من و لیلای ِ من با شعر ها مستی کند
پس چه کس با آن من ِ بی مایه همدستی کند؟

با من ِ از من گریزان غیر ِ من ، کس یار نیست
هیچ کس جز من برای من که بی آزار نیست

سال ها من را گرفتند از من ِ وا مانده ام
ما شدن را از من ِ عاشق تر ِ من رانده ام

من به جرم ِ بی منی در پیکر من حبس شد
روح ِ من بی من میان ِ قوم ِ دشمن حبس شد

از من ِ کوچک تر از من های ِ من ، الگو بگیر
از گُل من یک گلاب ِ تازه و خوشبو بگیر

من همانم کز من ِ من می گریزد در خفا
آن من ِ پنهان ِ من کی می دهد من را شفا ؟

من به غیر از بوسه بر سیگار و بر شعر و غزل
معصیت هرگز نکرده با من از روز ِ ازل

من به من های ِ من و من های ِ روح ِ خسته ام
همچو من های ِ فروغ ِ جاودان ، وابسته ام

این من ِ رسوا کجا و آن ِ من ِ حافیض ِ جان
از من ِ بی مایه هم شعری پر از من را بخوان

من من ِ من کی شود همچون من و من های او
ای من ِ من ، با من ِ من های من ، هذیان مگو

از همین هفتاد من یک من نشد نیمی ز من
من فقط با من مدارا می کند در این بدن

لیلا اسدی

خاتون گل پیراهنت تر شد به آه ِ تو

خاتون گل پیراهنت تر شد به آه ِ تو
مهتاب گم شد در حلال ِقرص ِ ماه ِ تو
جیحون کجا و اشک های ِ آن نگاه ِ تو

با دل بگو از طعنه ها مَشکن ، نمی فهمد

لبخند ِمن چرکین و الکل می شود دردم
باید ببندم زخم ِ باز ِ چهره ی ِ زردم
با مشت هایش کوک ِ محکم می زند ، مَردم

من هر چه می گویم مَزن ، اصلا نمی فهمد

هر بند ِ انگشتم به رقص آمد تماشا کن
کف از دهانم می زند بیرون مدارا کن
زُلزِل و ارضُ التَخت ِ مَن کَشفُ البلٰایٰا کن

اندام ِ من جز رعشه و شیون نمی فهمد

از حلق ِ دنیا می کشم بیرون شفایم را
از تاک ِ پیری می ستانم من دوایم را
آغوش ِ من گم می کند هر شب خدایم را

مادر که من را قدر یک ارزن نمی فهمد

نقاش ِ عالم ، قلب ِ من پر خون بِکش لطفا
با نسخه ای فرضی کمی افیون بکش لطفا
از زیر ِ تختم مرده را بیرون بکش لطفا

درز ِ دلم را طعنه ی سوزن نمی فهمد

در گور ِتختم می نشینی بغض ِ لاکردار
ای بی مروّت اندکی دست از سرم بردار
با گریه هایم ، ناگهان ، شب می شود بیدار

باور بکن من را کسی جز من نمی فهمد . .

لیلا اسدی