تاریک شد سما و هر چه در آن مصور است

تاریک شد سما و هر چه در آن مصور  است
صادرشد بعالم هستی که عشقت مدور است

پیغام عشق راخواندی و تو هم فرمان ده ای
با عارفان دل سفرکردی وراهت مسخر است

پاک است جسم و جانی که کردی سفر بخیر
جسمی که پاره پاره شده را  دیدم منور است

خودهم با رضا بودی ورضا هم بجوش گشت
جوشیده خونی راکه چویحیی هم مقدراست

آرام جانم  برفتی و تو هم آرام جانان  شدی
آنجاکه نعش تو فتاده است عالم مکدر است

ترسیم  دل را سخن وری نباشد به بخت زهد
پاک است نمازی راکه خواندی دلرا مقرر است

دیدار عشق را قبول کردی و با جسم پاره ات
عهدی که در عالم  زر بسته بودی معطر  است

ازجعفری هم حمایتی کن  و با سپیده  می‌رود
بخشا تو مهووشی راکه برایش هم  مکرر است

علی جعفری

عاشق در بست توام بر تو فسانه میشوم

عاشق در بست توام بر تو فسانه میشوم
در نظرم جلوه گری ،عاشق خانه  میشوم
در حرمت نشسته ام  زار وملول گشته‌ام
بوسه چه میشود دهی ماه زمانه میشوم
واژه عشق کجا و من خلق چنین اثر کنم
خاک درت  شوم بدان برگ خزانه میشوم
پاره تن کجا شدی روح و تنم گشته به در
سر چو دهم  برای تو  عاشق بانه میشوم
منتظرت شدم بدان وصل توهم بهانه شد
جسم‌ و‌ تنت بمن بده عاشق شانه میشوم
آن لب خود بمن بده قند و‌عسل بکرده ای
من به کمال رسیده‌ام با تو جوانه میشوم
جعفری ازسپیده گوماه شب چهارده است
صادق عاشقان شدم دست بترانه میشوم
عاشق روی توشدیم از تو امان گرفته ایم
پاک شدیم ز هر گنه شمس شبانه میشوم

علی جعفری

سلامی به گرمی آفتاب و نرمی ماهتاب

سلامی به گرمی آفتاب و نرمی ماهتاب
همیشه برای من باش و تو همیشه بتاب
سبو پرکن و ساغر بریز از دست خویش
که روح از تنم  برده ای به پیشم  شتاب
فدایت میکنم این جان و روح خسته را
هم آغوش توگشته‌ام درسما ودر سحاب
کنم سجده بر یارم و ابلیس به آدم نکرد
به پایت بی افتم  سپیده هم چون تراب
دوای درد خود را یافته ایم این نکوست
برای جعفری بمان وبیا توپیشم به خواب

علی جعفری

دلم گرفته تو مپرس بیا از این شهر هم گذر بکنیم

دلم گرفته تو مپرس بیا از این شهر هم گذر بکنیم
به جای دگربریم وازحرف های مردم هم حذر  بکنیم

دلم گرفته و نفس درحریم عشق تو بند آمده است
به گریه می گذرد روزگارم کمی هم با هم کدر بکنیم

دلم گرفته تومپرس که هم لباس تار و پودعشقیم
بساحل گذری کنیم وباهم به طوفان هم اثر بکنیم

صفای باتنم باشی ودستان معجزه گرت هم هستم
فدای تو گشتم و بیا غمهای خود را هم بدر بکنیم

دلم گرفته تو مپرس اگر هم فرصتی نیست به عمرم
کمی هم کنارمن بنشین و به گذشته هم سفر بکنیم

صفای وجودم هستی و‌تو لیلی باش و منم مجنون
بجعفری هم گذری میکن سپیده با هم سحر بکنیم

علی جعفری

بر خیز و بیا که هم ریشه جهان برفت

بر خیز و بیا که هم ریشه جهان برفت
در فکر تو هستم و اندیشه توان برفت
لاله به گل رسیدم  نرگس به هر دمن
آن یار غم دیده من هم ز جان برفت
ام اس گرفته بود و از دست دیگران
غم در دل من نشاند او پرکشان برفت
جانم فدای او شود که هدیه می دهم
این جان فدای اوست از بینمان برفت
ازحزن و اندوهش آگاهم دلی مهربان
با من شفیق  بود و او با کاروان برفت
من چشم در راه او هستم و ببینمش
ماه ایست که او از این کهکشان برفت
در کارگاه صنعت اندیشه خسته گشت
من در فنا گشتم و او با چسان برفت
مادام که من نمرده ام  و عاشقی کنم
هرصبح و شام  بیا اواز بام مان برفت
ازعشق اوست که جعفری زنده میشود
من خودسپیده گشته ام یارمان برفت

علی جعفری

آمد به دلم غم زد و یک آن برفت

آمد  به  دلم  غم  زد و یک آن  برفت
با  سرعت  نور  آمد  و مهمان  برفت
در قید  تبسم اش  دو چشمم حیران
باد ایست چو وزید و طوفان  برفت

در  گردش ایام  که دلش خسته  نشد
بامن دوسه ماهیست به بحران برفت
مظلوم تر از این جعفری عشاق  ندید
خندید و مرا پس زد و  پیمان  برفت

چشمم بسحر ماند و جمالش جان دید
با یک نفسش عشق شدواحسان برفت
باران طبیعت بچه عشقیست جاریست
اشک ایست ازآن چشمه جوشان برفت

علی جعفری

قدم گزار به قبری که علمدار کربلاست

قدم گزار به قبری که علمدار کربلاست
اگر راست گو هستی وفادار کربلاست
به قلب و جانت  یکی باشو در  سخن
دو پهلو مگو سخن  کار دار کربلاست
تو نیت کن و قلب خود را  سازه  کن
تو خود مردی و او  راهدار کربلاست
بشارت دهم شفایت دهد او قویست
که باب الحواج است اوزارکربلاست
من از باتن ات چون خبردارگشته ام
تجسس مکن او شرف دار کربلاست
سیاست گرتو داری و منم خوانده‌ام
خبر دادمت چونکه سردار کربلاست
اگر خواهی از افکار من سر در آوری
من ام جعفری خود گرفتار کربلاست
تو خود فکر کرده ای با خبر گشته ای
برو پاک باش و او رقم دار کربلاست

علی جعفری

برخیز و دست من بگیر به ابتدا برویم

برخیز و دست من بگیر به ابتدا برویم
آهسته ولی بی‌صدا به پیش خدا برویم
بر خیز و تو یار من شدی از ابتدای ازل
قیامتیست جمال تو بپیش آشنا برویم
خموش که حادثه ما را بدام بلا بکشید
من ازحدیث عشقم و بیابه انتها برویم
در از بهشت غزل گشوده ام و تو ببین
بشین کنار من از این شب پرجفا برویم
پر از تو گرفته ام و با پرنده ها برخیزم
پرنده ای شده‌ایم که بیا بروشنا برویم
بت ازبتگر و ساقی بگیرتو ای جعفری یا
خم از شراب لبش بنوش به فنا برویم

علی جعفری