آمدم شهر به شهر ای که به عشق تو اسیرم

آمدم شهر به شهر ای که به عشق تو اسیرم
آمدم تا سر هر کوچه نشان از تو بگیرم


روز و شب سنگ به سر می زنم از دست جدایی
ناامید ار شوم از روی تو بهتر که بمیرم

با تو خوشبخت ترین عاشق ایران و جهانم
بی تو بلقیس و سلیمان بشوم باز فقیرم

مست از جام جوانی شدی و رفتی و گفتی
که حریف غم عشق تو جوان باید و پیرم

عشق و متر و عدد و سنگ و ترازو؟ چه خیالی!
پیر نه .. شیر، به میدان غم عشق تو شیرم

جنگل سبز شمال آبیِ دریای تو بودم
روزگاری ست که دور از تو تنِ خشکِ کویرم

دعوی عشق تو و خانه نشینی؟ چه دروغی!
عشق، آواره کننده ست دروغش نپذیرم

رنج و شیدایی و آوارگی و دربدری را
پی دیدار نگاه تو به یک موی نگیرم

غلامحسین درویشی