باشد که نباشد

باشد که نباشد
من ام از دیدن تو
و
همینم کافیست...

آدل آبادانی

از شومینه ی کلبه ی تنهایی ام
ملال اوج می‌گیرد
و در آسمان بی مهتاب شب
می نویسد
حالاست زمانی که باید برگردی.

آدل آبادانی

ای عشق
چه روشن است
که آموزه هایم علف هرزیست
بپای تو،،
هنگامی که توسن دل
دیوانه وار در مرغزار آرزو،،
و بر پیکره ی سبز پنداره هایت می‌تازد و
بی واهمه می جویدت،،
حالی که تو
بر گونه ی سرخرنگ نرم دلانی....

عادل پورنادعلی