زیر آسمانِ ابرپوش،

زیر آسمانِ ابرپوش،
به باران خیره شدم.
به قطراتش که همچون
اشکِ خنیاگری بر کمان می‌ریخت.

در انتظار بودم
در انتظارِ که؟

چَشم انتظارِ نور و امّیدی از دور.

برق‌ِ چَشم‌هایت درآمیخت با قطرات باران
و کور سوی امید در لابه‌لای آن.
چرا گمان می‌کردم تو از ناکجاآباد می‌آیی؟

باران آمد.
باران
ولی تو...

فرنوش خان احمدی