بادبان قایق اندیشه ام را

بادبان قایق اندیشه ام را
می سپارم در حریم باد
تا که باشد روزگاری چند
از رفقان، نامی از من یاد
در تپش های خیال عشق
عاشقی را نیست، جز فریاد
مانده ام در پیچ گاه دل
با سرودی از غم فرهاد
نیست راهی جز هم آغوشی
در گذر از جاده ی بیداد
مات و مبهوت ماندم دراین
زندگی دام گشته یا، صیاد

منصور نصری