آغوشِ تو فردوس و لبت چون میِ نابست

آغوشِ تو فردوس و لبت چون میِ نابست
با تو چه نیازی به بهشت و به شرابست

حورانِ بهشتی نشود خاکِ رهِ تو
بیهوده که دل نیست ز عشقِ تو خرابست

رُک گویم و بی پرده که یک عالمِ نازی
ما دل شده ایم و نظری کن که ثوابست

یک ناز نه, هر نازِ تو زیباست ولی دل
دیوانه یِ لبخنده تو من جمله عتابست

زیبایی و خوبی همه یعنی که جمالت
غیر از رخِ نیکویِ تو این باغ سرابست

حتی تو به از هر نفسِ بادِ صبایی
یعنی که مرا خُلدِ برین بی تو عذابست

محمد صادق حارس یوسفزی