وقتیکه جور داس و تبر بی امان شود

وقتیکه جور داس و تبر بی امان شود
بر گل جفای خار و ستم،  تؤامان شود

در گلشنی که  جای صفا  کارزار  بود
قربانیِ  محاربه  سروی  جوان  شود

در  مرغزار،  غنچه گلی  وا  نمی شود
گلچین چنانچه  غالبِ بر باغبان شود

ریزد فرو زچشمِ فلک اشکِ خون اگر
ظُلمی زمین و طاقِ ستم  آسمان شود

نا حق میانِ مردم اگر جای، خوش کند
وقتی که حرف حق بزنی داستان شود

دربین ما نشد نشود را که جای نیست
هر کار خواهی از تهِ دل تو، همان  شود

گاهی دعایم  از چه  اجابت  نمی شود؟
گاه از کسی نخوانده ولی بی گمان شود

سهمم ز روزگارم اگر شد فقط غمش
آیدچه خواهمش که چنین وچنان شود؟

گر ساربانِ  غافله  خود  بود  راهزن
در  راهِ  خود  دُچارِ  بلا  کاروان  شود

گرگی کنی  چنانچه  تو چوپانِ  گلّه ات
بینی  به چشم،، گلّه تلف  ناگهان  شود

هر جا کسانِ نا بخرد  شد  امینِ  خلق
حاکم به سرنوشتِ کسان ناکسان شود

باشد به شهرِ خود همه در معرضِ خطر
دزدان اگر  به کوی و گذر  پاسبان  شود

وقتی شناخت دشمنِ خود مردمی ظفر
از شرّ خیلِ  فتنه  و  شر در  امان  شود
             
پرویز طهماسبی