ســوالم از خــودم این اســت، مســیری را که پــیمودم

ســوالم از خــودم این اســت، مســیری را که پــیمودم
هــزاران حرف حدیثــی که، سر راهم شنیــدم مــن
کــه خــوش کردم دلــم را بر سر دنــیــا
چقــدر عمرم کفــاف دارد، بمانــم مـن ز ایــنجــا تــا
زخـود باورندارم کــه نــباشـــم من ز عمــری را
ز دنیــایی که خالیســت از وجود تو و مــن، اینجا
چه حاصــل از کفــم امد، برای چنــد دهــه عــمری
که از بابــت ان بایــد، بــپردازم چنــین تابــان
ســوالم از خودم این اســت، چه دارم نامه اعــمال
نشم شــرمنده پیــش خود، که گیرم نامه در دســتان

زهرا شعبانی

چــو مادر باشی و اشــکم ز درمان

چــو مادر باشی و اشــکم ز درمان
کُن اهنــگ نوای جــان تو رقــصان
شفا بخــش وجــود جان، هســتی
دوای درد هــر مشــکل تو هســتی
چــو اصــغر باشد و مــادر نــباشد
شــرف را بنــد ایــن پیکر نــباشد
تو مــادر، جــان تن ازین بخــشی
تــمام صحن هــستی، زین بخــشی
منم مدحور از حــجب و حــیایت
شوم مــست غــرور، رســم وفایــت
زهرا شعبانی

می شکافم قفس کُنج درون

می شکافم قفس کُنج درون
شعله سر می دهم از ماوای جون
تا نگیرد فطرتم خوی خزان
بایدی بگریزم از فرش مغان
ادمی دارد دُری، در بند وجود
خو بگیرد بند افسارش چنون
ادمی باشد ثنا گوی صمد
کان ضمایر وارث عرش مَلک

زهرا شعبانی