دوباره مست می‌خندم

دوباره مست می‌خندم
بر باورِ باورمندانی که باور کردند
آن کس که کوره‌ها را با هیزمِ انسان‌ها برافروخت، شیطان است،
و
آن کس که نفسِ نوزاد را میانِ نوازشِ مادر می‌گیرد، فرشته.
می‌خندم، با خونِ رَزان در دست،
بر باورِ باورمندانی که میانِ خون و خون فرق می‌گذارند:
شهادت،
هلاکت.

با یادِ دردِ دیگری از جنسِ دردِ من،
مرا تسکینی نیست،
که زخمی‌ست افزون بر زخمِ من.

دوباره مست می‌خندم
بر مستیِ خویش،
بر هستیِ خویش،
بر نیستیِ خویش.
مسعود حسنوند