الا ای نور هستی بخش قلبم

الا ای نور هستی بخش قلبم
بیا کز دوریت من دردمندم

بتاب بر من درخشان آفتابم
که من غیر نگارم هیچ ندارم

ببار بر این حقیر بخت ادبار
که گشتم زین زمانه مثل یک دار

مگر بنده چه دارم؟ هیچ تقصیر
که باید گم شوم در کنج تصویر

در این دنیای پر نیرنگ و تزویر
بگشتم آسی و غمگین و دلگیر

بیا و در قیاسم داوری کن
بیا و در قبالم مادری کن

بیا و ساغرم پر کن ز باور
بتاب بر من درخشان ماه آذر

حسین زراعت پیشه