مرا کجای تهران جا گذاشته ای ؟

مرا
کجای تهران جا گذاشته ای ؟
تا با لهجه ی خاص
زیر نور ماه
پرسه گرد کوچه های کهن سالی شوم
که از عبور آرام باد
از زمزمه ی پنهان دیوار ها
از شدت علاقه
دنیا را بغل کنم
پنجره ها را ببوسم
که شاید
دریچه ای باز شود
از عطر صبح
تا به مرز حضورت برسم
معظمه جهانشاهی