هوایت که به سرم میخورد

هوایت
که به سرم میخورد
میروم
بالای بالای کوه
رو به آسمان بلند
تورا آواز میدهم
و روبانی سرخ
که رشته ای از کلاف دلتنگی ست
بر پیشانیش گره میزنم
تا از لرزش صدایم
به اسم عقربه های غروب
از چشمت افتادم
به لب پرتگاهی
که محکوم به مرگ است

معظمه جهانشاهی