اِی ستـاره هـای آسمـان؛

اِی ستـاره هـای آسمـان؛
کـه مثلِ هـر نگینِ روی دامنِ عزیزِ مـن،
بـه دامـنِ سیـاه شب تـرانـه میـزنیـد
وای...؛ مـ وج عـاشقـانـه میـزنیـد

اِی ستاره ها، ستاره های نقـره فـامِ شـب،
کـه رو بـه مـاهِ آسمان،دَم از فِسانه میزنید
شادمانه، چشمکی شبانه در سمانه میزنید

اِی ستـاره هـای کـهکشـان؛
لـونـدی شمـا کجـا...؟
عشـوه های دلفـریب و دلربـای او کجـا...؟
شمـا کجـا...؟
آهـوانـه دورِ دلبـرانـه میـزنیـد...؟
سـاحـرانـه حـرفِ شـاعـرانـه میـزنیـد...؟
شمـا کجـا...؟
گیسـوانِ خویـش را
                 دختـرانـه شـانـه میـزنیـد؟؟

اِی ستـاره هـا ، ستـاره هـا ، ستـاره هـا
شمـا کجـا...؟
فـاتحـانِ آسمـانِ بیکـران
شبیـهِ مـن
مـاهِ ایـده ال خـویـش را
مـاهــرانـه
             شعـ.ــرِ
                        جــاودانـه
                                      میـزنیـد...

امین کرمانی اول