جهان در انتظارِ منزلی جاوید می‌میرد

جهان در انتظارِ منزلی جاوید می‌میرد
زمان رشدِ هر آنچه، شَوَد تهدید می‌میرد

درونِ اشتیاق جنگ ،امید صلح دارد چون...
خُداست...در باورِ نیچه بِلاتردید می‌میرد

به زعمِ چند گلوله در نجاتِ خویش می‌فهمی
چطور سربازِ نادانی ،که دیر جُنبید می‌میرد

اگر چه شوکران، تاریخِ غمگینی بَنا دارد
ولی سقراط، آنجایی که می‌خندید ،می‌میرد

گیوتین اَرجِ شاهی را تنزُّل داد مقداری
فغان از هر سَر و تاجی، که با تمجید می‌میرد

اگر تندیسِ شیرین را به دقت در نظر آری
هنوز فرهاد با هر تیشه که کوبید ،می‌میرد

جهان در ذاتِ خود هرگز پلیدی بَرنمی‌تابد
همان روزی که بر سودِ کسی چَربید، می‌میرد

زهره فرجی