یکی را میشناسم؛

یکی را میشناسم؛
از نعمت آسمانی
از بال و پر پرنده
و ترانه
در بارش اشکهای شوق بر زمین
آری
کسی را میشناسم که عشق آفریده است
مثل کف دستم
زیر پوستم می‌خوابد
با مویرگ زمان می‌رقصد
و جهان ها جلوه اش
ما نگاه ما تماشا
باش همیشه : همیشه باش
کاش خود را گم نکنم دوباره
که همچون مرگ به آغوش بکشم
صد حیات نو زاده شود
با همین تن نحیف من
آری ، خیلی خوب می شناسیم
طوری که خود نمی شناسی

محمدرضا پورآقابالا